دربارۀ لذت مراقبۀ واقعی
«مراقبه چیست؟ شیفتگی محض با لحظۀ کنونی، دقیقاً همان‌گونه که هست.»جف فوستر، رهایی‌یافته از افسردگی خودکشی‌گرایانه و معلم معنوی محبوب حال حاضر، ما را به یافتن محراب «نجات‌بخش» درونیِ مراقبۀ راستین فرامی‌خواند. او مراقبه را ساحتی گسترده از حضور نادوگانه می‌انگارد که برای همۀ ما در هر لحظه از زندگی در دسترس است؛ ساحتی که بدون تلاش بتوانیم با تمام نقص‌ها، تردیدها، ترس‌ها، آشفتگی‌ها و همه‌چیز خود راستین و حقیقی‌مان باشیم. مراقبه پرت‌کردن حواس، بی‌حس‌کردن خود در برابر رنج زندگی یا تلاش برای روشن‌ضمیری نیست. بلکه غوطه‌ورشدن در «ناشناختگیِ مقدس این لحظۀ کنونی» با کنجکاوی و حیرت کودکانه، آغشتنِ عمیق‌ترین زخم‌ها با آگاهی مملو از عشق و آوردن نور به تاریکی است. در مراقبۀ راستین، درمی‌یابیم: ما کاملیم، دقیقاً همان‌گونه که هستیم.
جف از راه داستان‌های برانگیزاننده و الهام‌بخش، اندیشۀ شاعرانه، ما را فرامی‌خواند: